Niewolnik ciała

"Ponieważ zmiana jest ciągła, zastanawiasz się, czy ludzie pożądają śmierci dlatego, że to jedyny sposób, żeby coś doprowadzić do końca (sic!)"

Jesteśmy niewolnikami naszych ciał, tego wielkiego niemowlęcia. Musisz je karmić, kłaść spać i wyprowadzać do łazienki. Nie możesz uwierzyć że nie wymyślono nic lepszego. Czegoś mniej wymagającego, mniej czasochłonnego. 

Uświadamiasz sobie z czasem, że ludzie biorą narkotyki, że to jest jedyna tak naprawdę realna i osobista przygoda, jaka im pozostała w ich ograniczonym czasem, prawem i porządkiem oraz prawami własności w Świecie. Tylko w narkotykach i śmierci możemy zobaczyć coś nowego, ale śmierć jest zbyt wymagająca. 

Z czasem zdajesz sobie sprawę, że robienie czegokolwiek nie ma sensu jeśli ktoś tego nie widzi. Zdajesz sobie sprawę, że jeśli nikt nie patrzy, to nie ma po co wychodzić z domu. Możesz zabawiać się sam ze sobą albo oglądać telewizję. Jesteś jak drzewo które pada w lesie i gówno to kogoś interesuje. Nie ma znaczenia czy coś robisz. Jeżeli nikt tego nie zauważa, to twoje życie sprowadza się do wielkiego zera. Nada. Czarna dziura. Fałszywe czy nie takie prawdy kłębią Ci się w głowie…

Zdajesz sobie sprawę, że nasza podejrzliwość wobec przyszłości utrudnia nam zerwanie z przeszłością. Nie potrafimy również zrezygnować z naszych wyobrażeń o sobie. Wszyscy Ci dorośli bawiący się w archeologów na pchlich targach poszukujący pamiątek z czasów dzieciństwa, wszyscy oni są wystraszeni. Rozczulamy się nad  tym co wyrzuciliśmy do śmieci. A wszystko dlatego że boimy się zmiany. Boimy się rosnąć, ewaluować, tracić na wadze, wymyślać siebie na nowo. Adoptować się.

Uświadamiam sobie że jestem uwięziony w moim ciele i że ono się rozpada. Mój kręgosłup jest wykuty z rozżarzonego żelaza. Cienkie i mokre ramiona dyndają przy moich bokach. A ponieważ zmiana jest ciągła, zastanawiasz się, czy ludzie pożądają śmierci dlatego, że to jedyny sposób, żeby coś doprowadzić do końca. I tak je stracisz. Swoje ciało. Już je tracisz. Czas zagrać o wszystko (sic!)